THE BREATH OF SPRING

Czuć jej tęsknotę. W głosie, spojrzeniu, dotyku. Zasypiając wysypuje z głowy kłosy myśli… „aby każdy dzień był choć troszeczkę dłuższy niż poprzedni”. Wie, że kiedy to nadejdzie, na jej serce rozleje się wielka, gęsta i lepka plama szczęścia. I będzie tym szczęściem emanować, jak dziecko, które widzi wszystko po raz pierwszy, a później przytulać łapczywie, jakby powietrze dało się objąć rękami. I tańczyć na środku ulicy z kwiatem większym od niej samej, mówić głośno, czego pragnie. Czuć, że to jest ten moment w jej życiu, kiedy karty przestały się same układać i potrzeba jej inicjatywy. Zaglądanie do szuflad i zakamarków nie przynosi efektów, bo mapy życia, wciąż brak. Tuli się mocno, rozgląda a kiedy spotyka się ze swoim odbiciem w lustrze, już wie, kto może jej pomóc. Uśmiecha się nieśmiało i podąża za mizernym promykiem słońca. Czuje, że to jest jej nadzieja… to jest kierunek, który regeneruje każdego roku jej serce. Słońce - żółta siła, niczym plaster miodu. I nie jest to przedwczesna obietnica, a żywe uczucie, że po prostu tak będzie.